Here comes the rain again Raining in my head like a tragedy Tearing me apart like a new emotion… Ocak geldi çattı. Hatta 8’i de geldi geçti. Yine yaralandım. Hiç iyileşmeyen yaralarıma bir yenisi daha eklendi. Doğum günü en güzel gündür. Aramıza o gün katılmıştır, dünyaya bir armağandır. Benim için acılarımın depreştiği, onsuz yaşamanın ne kadar zor olduğunu anladığım yeni bir gündür oysa ki. Bütün şiddetiyle çarpar, her sene. Eksikliğini hep derinden hissederim ama o gün daha bir acı olur.
İçim kan ağlıyor yine. Bir türlü kaldıramadığım fotoğraflarına bakıyorum. Mutlulukla gülümseyen ya da çapkınca bakan. Kalbimi söküp atmak istiyorum. Atıp parçalamak. Onsuz bir güne daha uyanmak istemiyorum. Uykuya dalarken dilediğim tek şey onu görmek, tekrar sarılmak ve sıcaklığını hissetmek. Ne kadar sarsıcı olacağını bilsem de…
Sayfalarca yazdım, hep onu anlattım. Hala bıkmadım. Nasıl onu sevmekten bıkmadıysam. Hala yazıyorum. Hala onu anlatıyorum. Hala kalbim onun için, onun adıyla çarpıyor. Her gün, onun için yeniden başlıyor, ben onu yaşayabileyim diye. Onsuz da olsa…
Hızlı hızlı yürüdüm. Soluk soluğa. Sonra birden durdum. Yağmuru hissetmek için. Ahmak ıslatan yağıyordu. Anılar doluştu beynimin odalarına. Her şeyin bir anısı vardı. Her şey onunla güzeldi. Bir kelime, bir ses, bir görüntü ya da bir eşya. Her şey bana onu anlatıyor, hatırlatıyor. Durdum, gökyüzüne baktım. Damlalar yüzüme vurdukça hatıralar tekrar yazıldı. Satır satır. Yağmura kızışı, çocuklar gibi söylenmesi sonra çocuklar gibi gülmesi. Deliler gibi yağmurda yürümemiz, sadece birbirimize inat olsun diye. Paçalarımızdan sular aksa da huysuzluktan ödün vermememiz. Yarı çıplak karlarda koşması. Kar topu oynarken yüzündeki o muzur ifade. 24 yaşına gelse de aslında hiç büyümemesi. Hep bir yanının çocuk kalması. Belki de onu bu yüzden bu kadar çok sevdim. Hem çocuk olup hem de olgun olabildiği için…
Yerini nasıl dolduracağım bilmiyorum. Sanırım öyle bir gerçek yok. Kimsenin yeri dolmuyor. Birisi hayatından kayıp gittiğinde ona ait her şey bomboş kalıyor. Durmadan sızlayan bir boşluk oluyor içinde. İçin yana yana devam ediyorsun. Başkaları geliyor gidenlerin ardından. Seviyorsun. Ama giden kadar sevemiyorsun hiçbirini. Hiçbir joker yerini dolduramıyor. Doldurmadı. Hala onun için yanıyorum. Hala “o yanımda olsa hayat nasıl olurdu?” diye soruyorum. Onun olmak, onunla olmak. Uyanılmayacak bir rüya olsa gerek…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder