Vol.2

Susma kararım bu kez uzun sürdü. Yorgunluğum geçmek bilmedi çünkü. Kelimelerim artık konuşmak istemiyordu, daha doğrusu konuşacak halleri kalmamıştı. Hepsi bir yerlere saklanıp kalmıştı, bir türlü ortaya çıkmak istemiyorlardı. Parmaklarım bir türlü klavyeye dokunup onları rahatsız etmek istemedi.

Bugünlerde biraz daha dinlenmiş hissediyorum kendimi. Artık yaşama kaldığı yerden devam etmeliyim. Beni sevmemiş hatta hiç sevmemiş bir adam için hayatı askıya almanın bir yararı olmadığına karar verdim. Ama bu kararı almam biraz zaman aldı. Bu kararın yolunda az içki şişesi bitirmedim. Günlerim susarak geçti. Kimseleri görmek istemedim. Bedenimi zar zor kaldırıp işe gittim. Aklımı onun hakkındaki düşüncelerden sıyırmak için çok çaba harcadım.

Eski Derya olmaya bıraktığım yerden devam etmeye karar verdim. Öfkemi de yatıştırdım. İsyan bayraklarımı yine göndere çektim. "Neden?" sorusunun cevabını aramayı bıraktım. Kalbimin buzları erimişti, kendime Icewoman’lığı yakıştırmamaya başlamıştım. Ama kalbim yine buz tuttu. Duvarlarımı yeniden ördüm, kendimi korumaya aldım. Artık zaman zaman gülebiliyorum. İçten. Neşeli halimi görebiliyor insanlar. Umursamaz halim geri döndü. İnsanların hakkımdaki düşünceleri beni yine ırgalamaz oldu. Arada yüzümde beliren keder bulutlarını dağıtmaya çalışıyorum. Ne kadar istemesem de bazı zamanlar havam bulutlanıyor yine de. Susan dilim yeniden ısırmaya başladı. Isıramadığı insanları da ısırabiliyor artık. Bu sebeple çok mutluyum.

Yeniden başladım.

(Ps: "Korkma Kalbim" şarkısını kendime hediye ediyorum. "Ta ..ına Koyim" da ona gitsin. Muhahaha!)