Elimden Hiçbir Şey Gelmiyor...

Elimden hiçbir şey gelmiyor. Öyle elim kolum bağlı, uzaktan izliyorum. Aciz kalmaktan her zaman nefret ettim. Elimdekilerin karşımdakini mutlu edememesi, üzüntülerini alıp götürememesi beni delirtti. En ihtiyaç duyulan zamanda ortak bir noktada buluşamamak… Ya mesafeler ya da saatler sebepken. İlker’e yardım edememek, onun elimden kayıp gitmesi, burada yalnız kalmak. Şimdi tekrardan uçmaya çalışırken, yine başa dönmek. Kısır bir döngünün içinde tekrar tekrar dönüp durmak. Aynı ve aynı duyguları yeniden hissetmek. Onun yaralarını iyileştirememek. İhtiyacı olan sözleri dile getirememek. İçine akan gözyaşlarını silememek. Kendimi onun üzüntülerinde kaybedememek. Tek bir hareketle her şeyi düzeltememek.

Yapamıyorum. Ne yanında olabiliyorum ne de yaralarına çare olabiliyorum. Yine isyan ediyorum. Tek yapabildiğim. Yumruklarımı sıkmış, kafamdan geçen düşünceleri susturmaya çalışıyorum. Yapabileceklerimden korkuyorum. Yapamayacaklarımdan korkuyorum. Yine kendimden korkuyorum. Kelimeler kifayetsiz kalıyor, ben bir türlü doğruyu bulamıyorum. Doğru da yok. İyileştirecek bir kelime de yok. En zoru da bunu kabul etmek. Aciz olduğumu ve elimden hiçbir şey gelmediğini. Yapabileceğim bir şey olmadığını.

İçimden taşan öfke selini durduramıyorum. Bu p.p. dünyasında şaklabanların ve motorların yaşadıklarını görüp görüp, hak edenlerin ellerindeki boş umutlara bakakalması beni deliye döndürüyor. Yok daha denilecek bir şey! Kelimeler yetmiyor, öfkemi tarif etmeye. Elimden hiçbir şey gelmiyor...