5 Ağustos 2007 Pazar

Bu Kalp Seni Unutur Mu?

Tam üç yıldır onsuz. Üç koskoca yıl. Kâh buruk, kâh üzgün geçen. Hep yanımda olmasını, her gece yanımda uyumasını istediğim yüreğimden ayrı.

Günlerin geceye dönmesini beklerken geçen günler, haftalar, yıllar. Dışarıda doğan güneşten haberi olmayan, hep karanlıkta yaşayan bir beden. Savaşmayı bırakmış, teslim bayrağını çoktan çekmiş bir ruh. Sevdiği yerine içki şişeleriyle uyuyan, hayatı askıda kalmış bir can. Tekrar, tekrar ayağa kalkmaya çalışan ama her seferinde yere daha hızlı vuran bir ben.
Konuşmaktan yorulmuş, susmak derdini anlatma yolu olmuş.

1095 gündür sensizim. Yanındayken bir saniye bile gözümü ayıramadığım senden tam 1095 gündür ayrıyım. Özlemin artık içimi kavuruyor. Çaresizce başvurduğum bütün kapılar yüzüme kapandı. Beni sensiz bırakan o günden nefret ediyorum. Takvimlerden silmek, o günü hiç yaşamamak istiyorum. Oynadığım rollerden sıkıldım, taktığım maskelerden tiksindim. Ben artık ben değilim. Bambaşka biri olup çıktım. Yorulmuş, usanmış, yaşamaktan vazgeçmiş biriyim. Arada bir içimde filizlenen umutlarım da daha yeşermeden kuruyup dökülüyor.

Mutsuzlukla artık arkadaş olduk, ben onsuz, o da bensiz yapamıyoruz. Nereye gitsem yanımda onu da götürüyorum, peşimden hiç ayrılmıyor. En sadık dostum. Başımı yastığa her koyduğumda, gözümü her açtığımda hep yanımda. Doğan her günle beraber daha da büyüyor, yavaş yavaş her yanımı kaplıyor.

Senin yerini kimse dolduramayacak biliyorum, seni aramaktan vazgeçmesem de. Sıcacık sarılışını bir daha bulamayacağım, biliyorum. Ya da gülen gözlerini. Bana huzur veren sesini, hiç bıkmadan akıl veren seni. Bu kadar derinden bir daha sevemeyeceğim, biliyorum. Kalbim bir daha bu kadar sevgiyle çarpmayacak. Elimden kayıp gidişini hiç unutamayacağım, biliyorum. Her sene aynı gün karalar bağlayıp o günden nefret edeceğim. Seni benden alıp götüren, bizi ayıran. Bitmeyecek bir sevdayı bitirmeye çalışan o günden. Beni bu dünyada senden, beni sevmenden mahrum bırakan. Ömrümün sonuna kadar mutlu, huzurlu, en önemlisi seninle yaşamaktan beni alıkoyan. Kalbimi parçalayıp bırakan, beni soğuk, ruhsuz bir beden haline getiren o günden nefret edeceğim, biliyorum.

Hayatımın geçen her gününü sayıyorum, her biten günden sonra mutlu oluyorum. Batan her güneş beni sana daha da yaklaştırıyor, seviniyorum. Bu boktan dünyada yaşanacak bir gün daha azalıyor.

Her günüm seninle başlayacak, her gecem seninle bitecek. Dilimden adın hiç düşmeyecek. Aklım seni, sesini, kokunu, gülüşünü unutsa da kalbim unutmayacak, biliyorum. Seni sevmekten hiç vazgeçmeyecek, biliyorum, biliyorum…


Yıllar geçse de üstünden, bu kalp seni unutur mu?
Anlamı yok tüm sözlerin, sensiz geçen gecelerin, yaşanacak senelerin
Bu kalp seni unutur mu?
Bambaşka bir halin vardı, fark etmeden beni sardı, benliğimi benden aldı
Bu kalp seni unutur mu?
Bana aşkı veren sendin sonra alıp giden sendin, yollarımız ayrı derdin
Bu kalp seni unutur mu?
Oysa düşlerim başkaydı, birdenbire yarım kaldı, yaşanacak çok şey vardı
Bu kalp seni unutur mu?
Her gün akşam yastığımda üşüyorum yokluğunda, yaşıyorum boşluğunda
Bu kalp seni unutur mu?


Hiç yorum yok: