Elimde tek arkadaşım ve ben yağan yağmurun yıkadığı sokaklarda. Üzerimde hafif bir üşüme. Aklımda yine sen ve okuya okuya ezberlediğim o şiir:
"Verdiğin bütün acılara dayanıyorsam;
Seni özlediğim içindir.
Beklemenin korkunç zehri öldürmüyorsa beni;
Seni özlediğim içindir.
Yaşıyorsam; içimde umut varsa,
Yine seni özlediğim içindir.
Seni bunca özlemesem; bunca sevemezdim ki! "
Yaşayamadığımız onca şey zihnimde turluyor. Keşkeler içinde yine ben. Kaçacak, saklanacak bir yer arayan içten içe yanan bir ben. İçi çoktan tükenmiş ama hala umut etmek için çabalayan ve bunun ikileminde sıkışan bir suret. Yağan yağmur alır götürür mü acılarımı, tertemiz bir ben yaratır mı yeniden? Gözümü kapasam açtığımda yepyeni bir ben doğar mı? İyileşir mi bütün yaralarım, bütün yürek üzüntülerim? Yoksa unutur muyum bütün yaşadıklarımı, bütün keşkelerimi? Sokaklarda kurtulur muyum pişmanlıklarımdan? Sana olan bu büyük ve sonsuz aşkımdan sence? Sızlayan yüreğimden sence? Kurtulur muyum hepsinden? Söylesene! Seni bağışlayabilir miyim? Beni burada bu kadar acıyla, pişmanlıkla ve öfkeyle bıraktığın için seni affedebilir miyim? Gökten düşen bu küçük damlalar bütün bunları yapabilir mi ne dersin? Yepyeni bir yürek, taptaze bir zihin yaratabilir mi? Silebilir mi hala bütün benliğimi kaplayan seni? Söylesene!...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder